•  - No to zaczynamy pościć – powiedział tato. - Zwołuję naradę rodzinną celem ustalenia stosownych praktyk.

•  - Po co właściwie ten cały post? - skrzywił się Maciek. [...]

•  - Widzisz synku, post to takie... oczyszczenie – zaczął tłumaczyć tato. Przez te czterdzieści dni, kiedy bardziej troszczyć się będziemy o sprawy ducha niż brzucha, Pan Bóg zbliży się do nas, a my do Niego. Spróbujemy wyciszyć się, aby usłyszeć Jego głos. Postaramy się pokazać Mu, że nasze wiara, to nie tylko słowa. Jak myślisz, co mógłbyś zrobić z miłości do Pana Boga?

•  - No... modlić się – zaczął Maciek – spełniać dobre uczynki i...

•  - Pościć – dokończyła za niego mama – czyli odmawiać sobie tego, co może przyjemne, ale niekonieczne. To tak, jakbyś powiedział Panu Bogu: oto mój dar: to miejsce, ten czas, te myśli, te ręce były zajęte, a teraz są dla Ciebie. Czasem może to być trudne, ale przecież wiesz, na co cię stać.

•  - To ja na te czterdzieści dni wyrzeknę się papierosów – zadeklarował mężnie tato.

•  - A ja kawy – dołączyła się mama.

•  - Cóż, ja nie będę oglądać tych niemądrych, tasiemcowych seriali – westchnęła babcia – Ale tylko w poście – dodała prędko, bo świetnie mi się przy nich szydełkuje.

   Parsknęli śmiechem wszyscy, oprócz Maćka, który od dobrej chwili ważył w sobie trudną decyzję. Dobrze wiedział, co przyjemnego, a niekoniecznego kradnie mu czas i sprawia, że wciąż o czymś zapomina. Wśród gier komputerowych przegranych od wujka Janka była jedna, którą tato chciał od razu wykasować, ale zapomniał. […]

  - Tato – odezwał się wreszcie […] - Mówiłeś, że wykasujesz tę grę, no wiesz, tę ze skarbem...

   Ojciec spojrzał uważnie na syna i … nie powiedział nic, tylko mocno, po męsku uścisnął mu rękę. [...]

Ewa Stadtmuller, Przypalona szarlotka, Sandomierz 2004.