Nasza strona wykorzystuje pliki cookies, które są zapisywane przez przeglądarkę na dysku twardym użytkownika w celu ułatwienia poruszania się po witrynie oraz dostosowania Serwisu do preferencji użytkownika. Istnieje możliwość zablokowania zapisywania plików cookies poprzez odpowiednią konfigurację przeglądarki internetowej, jednak blokada ta może spowodować niepoprawne działanie niektórych funkcji w serwisie. Brak zmiany ustawień przeglądarki internetowej na blokowanie zapisu cookies jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na ich zapisywanie.  Więcej o "cookies"
 

Modlitwa Ojca Świętego Jana Pawła II i Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2 czerwca 1979.jpg

Głos św. Jana Pawła II:

 

   „Stoimy tutaj w pobliżu Grobu Nieznanego Żołnierza. W dziejach Polski, dawnych i współczesnych, grób ten znajduje szczególne pokrycie. Szczególne uzasadnienie. Na ilu to miejscach ziemi ojczystej padał ten żołnierz? Na ilu to miejscach Europy i świata przemawiał swoją śmiercią, że nie może być Europy sprawiedliwej bez Polski niepodległej na jej mapie? Na ilu to polach walk świadczył o prawach człowieka wpisanych głęboko w nienaruszalne prawa narodu, ginąc „za wolność naszą i waszą”? […]
   Przyklęknąłem przy tym grobie wspólnie z Księdzem Prymasem, aby oddać cześć każdemu ziarnu, które, padając w ziemię i obumierając w niej, przynosi owoc. […] To wszystko dzieje Ojczyzny tworzone przez każdego jej syna i każdą córkę od tysiąca lat, i w tym pokoleniu, i w przyszłych, choćby to był człowiek bezimienny i nieznany, tak jak ten żołnierz, przy którego grobie stoimy”


Warszawa, 1979r.

 

Z kalendarza:

 

   Głowa Kościoła Katolickiego jest przede wszystkim kapłanem i naturalnym punktem odniesienia dla jego działań jest Kościół rozumiany jako wspólnota wiernych. Papież Polak zabierający głos w samym sercu stolicy, kilkadziesiąt metrów od Grobu Nieznanego Żołnierza – w czerwcu 1979 roku, a więc w epoce gierkowskiego „realnego socjalizmu” – siłą rzeczy musiał wykroczyć poza te ramy. Jeśli szukać jakichś analogii odwołujących się do tradycji religijnej, to można powiedzieć, że odegrał wtedy rolę porównywalną do starotestamentowego proroka. Był nie tylko kapłanem, lecz również przywódcą pełniącym oprócz funkcji religijnych także funkcje zarezerwowane w naszym nowoczesnym języku dla polityków. Mojżesz łączył rolę najwyższego kapłana z rolą prawodawcy i przywódcy kierującego życiem publicznym – nade wszystko zaś był czynnym współtwórcą dziejów swego narodu. Kimś takim jest właśnie Jan Paweł II 2 czerwca 1979 roku – w tej postaci wołającej o odmianę biegu historii splata się w jedno religia i polityka, historia polityczna narodu i duchowy wymiar historii zbawienia.


Dariusz Gawin w: https://teologiapolityczna.pl/dariusz-gawin-narod-zwycieski

 

Myśl na dziś: W życiu istnieją takie rzeczy, o które warto walczyć do samego końca...