Głos św. Jana Pawła II:

   „Wciąż mam przed oczami postać kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski […]. Pozostaje mi zawsze bardzo bliska jego postać; chociaż dzieliło nas prawie dwadzieścia lat, to jednak czuliśmy się bardzo blisko, rozumieliśmy się i jestem mu wdzięczny za to, co mi powiedział na początku pontyfikatu […]. Nie mogłem przybyć do Warszawy na jego pogrzeb w dniu 31 maja 1981 roku, z powodu zamachu na moje życie w dniu 13 maja, co spowodowało kilkumiesięczny pobyt w szpitalu. Dziękuję Bożej Opatrzności za to, że w trudnym okresie naszych dziejów […] dała nam tego prymasa, tego Męża Bożego, tego miłośnika Jasnogórskiej Bogarodzicy, tego nieustraszonego sługę Kościoła i Ojczyzny.”

Jan Paweł II, Autobiografia

Z kalendarza:

   Kiedy Jan Paweł II walczył o życie w szpitalu, w Warszawie umierał prymas Wyszyński. Papież mógł pożegnać Prymasa Tysiąclecia już tylko przez telefon. Ich ostatnia rozmowa telefoniczna odbyła się 25 maja 1981 roku. Według relacji Marii Okońskiej słowa prymasa brzmiały tak: „Ojcze, Ojcze, jestem bardzo słaby… Dziękuję za różaniec, jest dla mnie pociechą… Ojcze… Łączy nas cierpienie… Módlmy się za siebie wzajemnie. Między nami jest Matka Najświętsza… Cała nadzieja w Niej… […] Błogosław mi Ojcze, Ojcze, błogosław mi raz jeszcze. Amen. Amen. Amen.” Trzy dni później prymas już nie żył.

Marek Balon, Biografia

Myśl na dziś: Wielcy ludzie nie rodzą się wielkimi, tylko się nimi stają.